Σε ευχαριστούμε για την υπενθύμιση Τίμαρε!

Του Δημήτρη Βαρσάνη

Η διαφορά ενός επαγγελματία προπονητή με ενός προπονητή - "οπαδού" είναι χαώδης και μας το απέδειξε για ακόμη μια φορά χθες ο Τιμ Σέργουντ.
Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δεν είδα καθόλου το ματς της Άστον Βίλα με τη Γουέστ Μπρομ ούτε και αυτό είναι ο αυτοσκοπός του σημερινού άρθρου μου. Βλέποντας τα στιγμιότυπα μετά τον αγώνα παρατηρούσα συνεχώς τις αντιδράσεις του τεχνικού των "χωριατών" και το πώς ζούσε το παιχνίδι. Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος (θα) είναι που θα πανηγυρίζει με τόσο έξαλλο τρόπο τα γκολ της ομάδας του. Άλλωστε προ πολλού έχουμε πολλά παραδείγματα προπονητών που δεν ήταν τόσο συγκρατημένοι όσο θα έπρεπε σε ένα τέρμα που πέτυχε ή σε μια νίκη που πήρε η ομάδα τους με πρώτο και καλύτερο τον Ζοσέ Μουρίνιο.
Όσο καλός και σπουδαγμένος να είναι ένας προπονητής,όσα συστήματα και τακτικές να γνωρίζει ο άνθρωπος που υποστηρίζει τον σύλλογο που δουλεύει πάντα θα θέλει να έχει ένα δικό του κομμάτι μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Όπως πολλοί παίκτες το "παριστάνουν" ή πράγματι νιώθουν οπαδοί της ομάδα που παίζουν,έτσι θέλουν και από τους προπονητές - το πρώτο κουμάντο μετά τη διοίκηση σε μια ομάδα - να μεταφέρουν την "τρέλα" τους στον αγωνιστικό χώρο,να βγάζουν τη ψυχή τους για το σύλλογο που υπηρετούν.

Πείτε την αλήθεια,αντίπαλοι οπαδοί και ουδέτεροι όταν είδατε ή μόλις δείτε τις αντιδράσεις του Σέργουντ (θα) καυλώσατε και εσείς ποδοσφαιρικά. Δεν έχει σχέση με το ποια ομάδα υποστηρίζεις,σημασία έχει ότι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα υπέδειξε γιατί αγαπάμε όλοι το ποδόσφαιρο. Το πώς έτρεχε και κοπανιόταν συγχρόνως μετά το γκολ του Αγκμπονλαχόρ,το πώς πανηγύριζε μετά το πέναλτι που κέρδισε ο Λόουτον στο τελευταίο λεπτό λες και είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα,το πώς εκστασιάστηκε ύστερα από την εύστοχη εκτέλεση του Μπεντέκε ήταν βγαλμένα όλα από μια φαντασίωση ενός οπαδού που ονειρεύεται κάποτε να βρεθεί και αυτός στη δική του θέση και να τα κάνει στην ομάδα που αγαπά από μικρός.

Το ακόμα πιο φανταστικό για το τρόπο με τον οποίο ζούσε διαρκώς το παιχνίδι είναι ότι παλαιότερα δεν είχε ουδεμία σχέση με την Άστον Βίλα. Ως ποδοσφαιριστής τα καλύτερα χρόνια του τα έχει περάσει σε Μπλάκμπερν και Τότεναμ,επίσης τη πορεία του στη προπονητική τη ξεκίνησε από τα "σπιρούνια" ενώ και οπαδικά έχει δηλώσει σε μια συνέντευξη του ότι είναι Άρσεναλ. Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που ζει έτσι έναν αγώνα,και πέρυσι στη Τότεναμ είχε τα ξεσπάσματα του μη διστάζοντας να τη "πει" και σε όλο το κατασκεύασμα της,από τους παίκτες ως τη διοίκηση για τη νοοτροπία της ως σύλλογος ύστερα από τη "τεσσάρα" από τη Τσέλσι σε μια από τις πολλές ξεφτίλες που δέχτηκε πέρυσι η ομάδα του Βόρειου Λονδίνου.
Δεν το έκανε φυσικά ούτε για να πάρει τα εύσημα του "επιτέλους κάποιος τα είπε" ούτε για τη προβολή. Έλεγε απλώς αυτό που ένιωθε εκείνη τη στιγμή από αυτά που παρατηρούσε γύρω του κατά τη διάρκεια όλης της εβδομάδας. Ένας αυθεντικός άνθρωπος που έχει το προνόμιο να λέει τα πράγματα με το όνομα τους. Με το δερμάτινο γιλέκο του,με τη φόρμα του,το κλασικό στιλ ενός κόουτς χωρίς να έχει την ιδιαίτερη αγάπη στις γραβάτες και στα κουστούμια.
Ίσως να είναι και αυτό που τον ξεχωρίζει από προπονητές σαν τον Πελεγκρίνι και τον Βενγκέρ. Μπορεί να μην έχει και ίσως να μην αποκομίσει ποτέ τις δικές τους γνώσεις και εμπειρίες (ειδικά του δεύτερου) όμως δεν κρύβεται πίσω από αυτό το "ψεύτικο" είδους ντύσιμο. Δεν στέκεται ως χαρακτήρας σε δικαιολογίες ούτε προσπαθεί να καθησυχάσει τα πράγματα. Είδαμε από τον πρώτο του αγώνα με την νέα του ομάδα το πώς τον "αγκάλιασε" ο κόσμος της Άστον Βίλα,και αυτό δεν το έκαναν φυσικά για τις προπονητικές του ικανότητες που ακόμα ολοκληρωτικά δεν τις διαπιστώσαμε. Με τις δηλώσεις του,τις φωνές του,το πάθος του άγγιξε ήδη τη ψυχοσύνθεση του οπαδού της Βίλα. Ένα πράγμα που ο Πελεγκρίνι και ακόμα και ο Φαν Χάαλ δεν το έχουν καταφέρει ακόμη στις δύο ομάδες του Μάντσεστερ. 

Πριν ή μετά την έναρξη ενός αγώνα όλα είναι φυσιολογικά,όμως κατά τη διάρκεια του όλοι είναι αφοσιωμένοι στην αρένα του γηπέδου από όποιο σημείο της γης και να το παρακολουθεί κάποιος. Από τις κερκίδες του σταδίου,από το σπίτι του,από τις καφετέριες έχει την ίδια αγωνία με τον κύριο που θα κάθεται στη καρέκλα του πάγκου ή το ακόμα πιο ωραίο να είναι όρθιος και να φωνάζει στους παίκτες του με το ίδιο πάθος που θα κάναμε και εμείς οι ίδιοι.
Για όλα αυτά Τιμ Σέργουντ και οι συνάδελφοι σου που ζούνε με αυτόν τον παρόμοιο έντονο τρόπο μια αναμέτρηση σας ευχαριστούμε που γεμίζετε τα ποδοσφαιρικά Σαββατοκύριακα (και όχι μόνο) μας στα γήπεδα της Ευρώπης. Η χαρά σας,η λύπη σας,η στεναχώρια σας και η αγωνία σας είναι πλήρως εναρμονισμένα με τον οπαδό που έχουμε μέσα μας. Και πάλι σας ευχαριστούμε!