Η χρυσή μπάλα είναι μια ανώφελη διαδικασία ψηφοφορίας

Του Δημήτρη Βαρσάνη

Δεν καταλαβαίνω και ποτέ δεν κατάλαβα τη σημασία της χρυσής μπάλας. Για μένα τα ατομικά βραβεία στο ποδόσφαιρο δείχνουν μόνο μια θεμελιώδη παρανόηση της έννοιας των ομαδικών αθλημάτων.

Ο καθένας αγαπά μια τελετή απονομής βραβείων. Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε μια μεγάλη ψηφοφορία. Το λάθος είναι μόνο όταν πειστεί ο εαυτός σου ότι στη πραγματικότητα σημαίνει ένα τίποτα. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο ουσιαστικά δηλαδή γιόρτασε μια εκλογική επιτυχία και μιας που βασίστηκε σε εντελώς υποκειμενικές κρίσεις μιας μικρής,ιδιοτελής επιλογής ψηφοφόρων. Ο ίδιος έχει κατακτήσει δύο Champions League,τρία Αγγλικά πρωταθλήματα και ένα Ισπανικό. Αν κάποιος πρέπει να γνωρίζει από τώρα ποια είναι τα πραγματικά βραβεία στο ποδόσφαιρο είναι αυτός.
Δεν μπορείς να κατακτήσεις τα παραπάνω βραβεία μόνος σου για αυτό είναι και τόσο περιζήτητα. Μπορείς να κερδίσεις τίτλους μόνο όταν είσαι μέρος μιας ομάδας και χρησιμοποιείς τις ικανότητες σου για να συμπληρώσεις των άλλων. Ακολουθώντας ένα ευρύτερο σχέδιο φέρνει την επιτυχία σε όλους,ακόμα και αν το κομμάτι του σχεδίου αφορά περισσότερο το:" Κάνε ότι θέλεις αδερφέ,θα μείνουμε πίσω και θα αμυνόμαστε για σένα".
Αν ο ηρωισμός και ο ατομικισμός είναι αυτό που έχει σημασία για σας,και αν προτιμάτε να υποστηρίζετε ένα πρόσωπο από ότι μια ομάδα τότε ίσως θα πρέπει να στρέψετε τη προσοχή σας στο τένις ή στο γκολφ. Υπάρχουν καταπληκτικοί ποδοσφαιριστές όμως κανένας από αυτούς δεν μπορεί να κερδίσει τίτλους μόνος του. Για παράδειγμα ακόμα και με τον Μέσι στη σύνθεση της η Σριούσμπερι θα δυσκολευόταν να πάρει ένα πρωτάθλημα Αγγλίας.
Ωστόσο πέρα από όλα αυτά υπάρχει ένα μεγαλύτερο πρόβλημα που όλοι εδώ αγνοούμε: πώς μπορεί κανείς να παρατηρήσει τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Μέσι και να πει ότι ένας από αυτούς είναι ο καλύτερος παίκτης;  Οι δύο χελώνες μου θα σας πουν ότι και οι δύο είναι το ίδιο απίστευτοι ποδοσφαιριστές. Ακόμη,θα μπορούσαν να προσθέσουν ότι δεν είναι οι καλύτεροι παίκτες στον κόσμο αλλά ίσως και οι καλύτεροι όλων των εποχών. Όμως ανάμεσα τους ποιον θα διάλεγαν; πώς θα ξεκινούσαν καν τη σύγκριση; είναι περισσότερο ή λιγότερο πιθανό να βραβευθούν αν η ομάδα τους κερδίσει κάτι; σε αυτή τη περίπτωση τιμωρούνται ή προωθούνται οι αδυναμίες των συμπαικτών τους;

Ο παραλογισμός του όλου εγχειρήματος ήταν η εμφάνιση του Μάνουελ Νόιερ ως τρίτος φιναλίστ για τη χρυσή μπάλα. Ο συγκεκριμένος είναι ένας τερματοφύλακας,ένας εντελώς διαφορετικός ρόλος και ένα εντελώς διαφορετικό σύνολο ικανοτήτων. Είναι σαν να παίρνει δύο εξαιρετικούς αρχιτέκτονες και έναν εκπληκτικό λογιστή και να επιλέξεις στη συνέχεια τον καλύτερο εργαζόμενο. 

Δεν χρειάζεται καν να ξεκινήσουν αυτές οι ξαφνικές φωνές,ισχυριζόμενες ότι ο Νόιερ  αξίζει ειδική μνεία για την επανάσταση που έφερε στη θέση του τερματοφύλακα με την έξοδο από το κουτί. Το ίδιο έκανε και ο Μπρους Γκρόμπελαρ τη δεκαετία του '80 και ο Τόνι Σουμάχερ πήγε να το αντιγράψει πάνω στον Πάτρικ Μπατιστόν με καταστροφικές συνέπειες για το Γάλλο ποδοσφαιριστή στο Παγκόσμιο κύπελλο του 1982. Ο όρος του λίμπερο στον τερματοφύλακα είναι σε χρήση εδώ και 50 χρόνια. Ναι,ο Νόιερ αποσόβησε πολλές φορές το κίνδυνο από τη Γερμανία με τις καίριες εξόδους του εναντίον της Αλγερίας και ναι είναι ένας πολύ μεγάλος τερματοφύλακας,αλλά αυτά από μόνα του δεν μπορούν να τον ανακηρύξουν ως τον καλύτερο ποδοσφαιριστή.
Ξαναλέω δεν υπάρχει τίποτα λάθος σε αυτό. Αυτές οι συζητήσεις μπορεί να είναι ένα κομμάτι διασκέδασης όμως η χρυσή μπάλα έπαψε να είναι ένα κομμάτι διασκέδασης πριν από λίγο καιρό. Τα τελευταία δύο χρόνια τόσο ο Μέσι όσο και ο Κριστιάνο Ρονάλντο φέρεται να έχουν αναστατωθεί από την έλλειψη πίεσης των συλλόγων τους όταν πρόκειται να τους δοθεί το βραβείο. Έλλειψη πίεσης για έναν διαγωνισμό αναγνωρισιμότητας;

Κοιτάξτε τι συμβαίνει αν έχετε τη τόλμη να επιβάλλεται τα δικά σας κριτήρια με γεγονότα. Ο προπονητής της Εθνικής Αγγλίας Ρόι Χόντγκσον ψήφισε τον Χαβιέ Μασεράνο για τη χρυσή μπάλα και γρήγορα έγινε ο περίγελος του κόσμου. Όμως στα αλήθεια ήταν μια ψήφος που έπρεπε να δεχτεί τόσο χλευασμό;
Ο Χόντγκσον ήταν σε θέση να παρακολουθήσει το μεγαλύτερο μέρος του Μουντιάλ με άνεση από το σπίτι του επειδή η Αγγλία αποκλείστηκε νωρίς. Διαπίστωσε όπως όλοι ότι ο Μασεράνο ήταν η κινητήρια δύναμη μιας μέτριας ομάδας της Αργεντινής. Ο Μέσι εξαντλημένος και εξατμισμένος μπορούσε να παράσχει μόνο φευγαλέες στιγμές της ιδιοφυΐας του. Ο 30άχρονος μέσος έτρεχε ταλαιπωρημένος λυσσασμένα άπειρα χιλιόμετρα αγωνιζόμενος να προσφέρει όλα όσα είχε για τη χώρα του.
Με αυτό δεν υπονοώ ότι ο Χόντγκσον ήταν σωστός με τη ψήφο του γιατί σε αυτή την αφηρημένη ανοησία τίποτα δεν μπορείς πραγματικά να πεις ότι έπραξε σωστά ωστόσο σε αυτή τη περίπτωση είχε κριτήρια. Τουλάχιστον αναγνώρισε τα ευρύτερα θέματα στην απόδοση ενός παίκτη. Ήταν μια ξεκάθαρη βελτίωση σε σύγκριση με τον προπονητή της Αγίας Λουκίας που ψήφισε τον Μάριο Γκέτσε,προφανώς με το σκεπτικό ότι το μόνο παιχνίδι που είδε ήταν ο τελικός του Μουντιάλ.
Αυτό το φεστιβάλ της αυτοικανοποίησης της FIFA,αυτό το όργιο λάμψης,αυτή η απελπισμένη και πικρή επιδίωξη του άπιαστου είναι ολοένα πιο παράξενη και εντελώς άχρηστη. Έχουμε ήδη πολύ καλά συστήματα για τον καθορισμό του καλύτερου από τους καλύτερους. Τα αποκαλούμε βαθμολογικοί πίνακες.