Λούκας Ποντόλσκι: Ο τελευταίος των Γερμανών στην Ίντερ

Του Δημήτρη Βαρσάνη

Όταν ο Λούκας Ποντόλσκι παρουσιάστηκε επίσημα ως παίκτης της Ίντερ τη περασμένη Πέμπτη τόνισε ότι ένας σημαντικός λόγος που αποφάσισε να ενταχθεί στους "Νερατζούρι" ήταν ότι είχε θετικές συναντήσεις με τον Πιέρο Οσίλιο και τον Ρομπέρτο Μαντσίνι,τον Διευθυντή ποδοσφαίρου και προπονητή της ομάδας αντίστοιχα.
Ωστόσο ο Ποντόλσκι γνωρίζει επίσης ότι η Ίντερ έχει μια μακρά και μερικές φορές πολλά επιτυχημένη ιστορία στους Γερμανούς ποδοσφαιριστές. Όταν ήταν παιδί και μεγάλωνε στο Μπέργκχαιμ (περιοχή κοντά στη Κολωνία) η Δυτική Γερμανία κατακτούσε το Παγκόσμιο κύπελλο του 1990 στην Ιταλία χάρης το θρυλικό τρίο των "Ιντερίστι" Λόταρ Ματέους,Γιούργκεν Κλίνσμαν και Άντρε Μπρέμε. Ο 29άχρονος επιθετικός όμως έχει περισσότερους προκατόχους και όχι μόνο αυτούς τους τρεις. Στην πραγματικότητα,αυτός είναι ήδη ο όγδοος Γερμανός που φοράει τα "νερατζούρο" χρώματα.

Ο αυθεντικός είναι ίσως ο λιγότερο γνωστός αν και ήταν ένας εξαιρετικός παίκτης στην εποχή του. Ο Χερστ Σζυμένιακ,ένας από τους τελευταίους Γερμανούς ποδοσφαιριστές που προέρχονταν από τη περιοχή εξόρυξης της χώρας του ήταν μεσοεπιθετικός και μέλος της Εθνικής του στα Παγκόσμια κύπελλα του 1958 και του 1962.
Ο Σζυμάνιακ ήταν σε τόσο μεγάλη εκτίμηση που άνηκε μέσα στη κορυφαία 10άδα για τον Ευρωπαίο ποδοσφαιριστή της χρονιάς για τρία συναπτά έτη από το 1958 εώς το 1960. Όμως αν και έλαβε περισσότερες ψήφους από αστέρια της εποχής του όπως ο Φρανσίσκο Χέντο,ο Γκούναρ Γκρεν και ο Ντάνι Μπλάντσφλάουερ τεχνικά ήταν μόνο ένας ημιεπαγγελματίας.
Μέχρι το σχηματισμό της Bundesliga το 1963,ο πλήρης επαγγελματισμός στο Γερμανικό ποδόσφαιρο ήταν παράνομος και για αυτό το λόγο αρκετοί παίκτες επέλεγαν την ιδέα του χρήματος,το οποίο τότε συνήθως βρισκόταν στην Ιταλία. Το 1961 ο Σζυμάνιακ υπέγραψε στη Κατάνια. Παρά το γεγονός ότι ο σύλλογος της Σικελίας δεν άνηκε στους μεγάλους της Ιταλίας οι παραστάσεις του κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων του σεζόν στη γείτονα χώρα προκάλεσαν το έντονο ενδιαφέρον του ένδοξου προπονητή της Ίντερ Ελένιο Ερέρα.
Λίγα χρόνια νωρίτερα ο Ερέρα προσπάθησε να αποκτήσει τον Ούβε Σίλερ όμως αυτός αποφάσισε να παραμείνει στη Γερμανία και έτσι πήρε τον Σζυμάνιακ. το καλοκαίρι του 1963. Εκείνη η χρονιά στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία σηκώνοντας το πρώτο από τα δύο συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών. Ωστόσο ήταν λιγότερο πετυχημένη για τον Γερμανό ποδοσφαιριστή. Σύμφωνα με τους τότε κανόνες η Ίντερ μπορούσε να παρατάξει μόνο δύο ξένους στην αρχική της ενδεκάδα και ο Σζυμάνιακ ήταν αυτός που "πλήρωνε το μάρμαρο" πιο συχνά,καθώς ο Ισπανός Λουίς Σουάρεζ και ο Βραζιλιάνος Ζάιρ υπολογίζονταν ως βασικοί.
Ο Σζυμάνιακ χρησιμοποιούνταν σχεδόν αποκλειστικά για τα εκτός έδρας παιχνίδια,διότι σε εκείνες τις περιπτώσεις ο Ερέρα έπαιζε ακόμη πιο αμυντικά από το συνηθισμένο και ένιωθε ότι χρειαζόταν τη φυσική παρουσία του Γερμανού. Στο τέλος της σεζόν και παρόλο που ο πρόεδρος της Ίντερ Άντζελο Μοράτι του ζήτησε να μείνει,ο Σζυμάνιακ ήταν τόσο δυσαρεστημένος με το ρόλο του αναπληρωματικού και εν τέλει αποχώρησε για να πάει στην Βαρέζε.

Πέρασαν περίπου δύο δεκαετίες μέχρι ο επόμενος Γερμανός ντυθεί "Νερατζούρο". Το 1982 η Ίντερ υπέγραψε τον έξυπνο και φινετσάτο μέσο της Στουτγάρδης Χανς Μίλερ,γνωστός μέχρι σήμερα σε όλους ως "Χάνσι". Στο ντεμπούτο του σκόραρε με ένα φάουλ όμως τα δύο χρόνια της καριέρας του στην Λομβαρδία αμαυρώθηκαν από τους διαδοχικούς τραυματισμούς του. Αγαπούσε πάρα πολύ τη χώρα και τη πόλη όμως η περίοδος του στους "Ιντερίστι" δεν στέφθηκε με επιτυχία και το 1984 μετακόμισε στο Κόμο.

Ωστόσο,αυτό δεν σημαίνει ότι η Ίντερ έμεινε χωρίς Γερμανό την επόμενη χρονιά γιατί ενώ ο Μίλερ έφευγε από τη μία πόρτα ένας πολύ πιο διάσημος παίκτης περνούσε από αυτήν: Ο Καρλ - Χάιντζ Ρουμενίγκε. Δύο φορές καλύτερος ποδοσφαιριστής της Ευρώπης και πρώτος σκόρερ της Bundesliga πωλήθηκε με μεγάλη ευχαρίστηση από τη Μπάγερν Μονάχου.
Αυτό συνέβη γιατί η Ίντερ κατέβαλλε τουλάχιστον δέκα εκατομμύρια μάρκα (5.7 εκατομμύρια ευρώ) για τον επιθετικό. Ορισμένες πηγές ισχυρίζονται ότι η συμφωνία έφτασε κοντά στα 12 εκατομμύρια ευρώ. Ήταν η δεύτερη πιο ακριβή μεταγραφή του κόσμου εκείνη την εποχή - με τη Νάπολι να δίνει πολλά περισσότερα για τον Ντιέγο Μαραντόνα (σχεδόν 11 εκατομμύρια δολάρια) - πληρώνοντας ένα απίστευτο ποσό για έναν ποδοσφαιριστή ο οποίος είχε κλείσει τα 29. Ο τότε Διευθυντής επιχειρήσεων της Μπάγερν Ούλι Χένες είπε χαριτολογώντας ότι:"Για αυτό το είδος χρημάτων θα έπρεπε να τον πηγαίναμε στην Ιταλία με ένα φορείο".
Ο Ρουμενίγκε σκόραρε αρκετά συχνά για την Ίντερ. Μόλις λίγους μήνες μετά τη μεταγραφή του βρήκε δίχτυα σε ένα παιχνίδι για το κύπελλο UEFA έναντι του Αμβούργου με ένα τέτοιο σουτ,το οποίο ψηφίστηκε ως το γκολ του μήνα από τους Γερμανούς τηλεθεατές. Ακόμη, το 1986 βγήκε δεύτερος σκόρερ στη Serie A μπροστά από τον Μισέλ Πλατινί και τον Μαραντόνα.
Ωστόσο,δεν κέρδισε κανένα τρόπαιο και το τρίτο και τελευταίο έτος της καριέρας του σημαδεύτηκε από τραυματισμούς, ιδιαίτερα στον αχίλλειο τένοντα του. Ο προπονητής του Τζιοβάνι Τραπατόνι είπε αργότερα ότι:" Ήταν μια καλή χρονιά για μας αλλά θα μπορούσε να ήταν καλύτερη αν ο Ρουμενίγκε έπαιζε 30 παιχνίδια αντί για 20". Ο έτερος συμπαίκτης του Γερμανού στη γραμμή κρούσης Αλεσάντρο Αλτομπέλι συμφώνησε λέγοντας ότι:" Όταν ο Ρουμενίγκε έλειπε χάναμε τον έλεγχο". Τον Ιούλιο του 1987 ο τότε πρόεδρος της Ίντερ Ερνέστο Πελεγκρίνι ανακοίνωσε ότι το συμβόλαιο του Ρουμενίγκε δεν θα επεκταθεί.
Έτσι,η κίνηση του Ρουμενίγκε στην Ιταλία ήταν τελικά πιο σημαντική για τη Μπάγερν απ' ότι για την Ίντερ. Αυτό το "deal" αφάνισε τα μεγάλα χρέη του Βαυαρικού συλλόγου με την εφημερίδα "Welt" πριν από λίγα χρόνια να δημοσιεύει ότι:"Η Ίντερ έσωσε τη Μπάγερν το 1984 μέσω της μεταγραφής του Ρουμενίγκε".

Αφού ο Ρουμενίγκε προχώρησε ώστε να κλείσει τη καριέρα του στην Ελβετία,η Ίντερ ύστερα από έξι χρόνια ήταν απελευθερωμένη από Γερμανική επιρροή,όχι όμως για πολύ. Στις αρχές του 1988 ο σύλλογος του Μιλάνου ανακοίνωσε ότι υπέγραψε τον μέσο της Μπάγερν Μονάχου Λόταρ Ματέους. Μερικούς μήνες αργότερα και τον Μάιο συγκεκριμένα εξασφάλισε επίσης τις υπηρεσίες του συμπαίκτη του Αντρέας Μπρέμε.
Ο Ματέους ήταν ένας διακεκριμένος ποδοσφαιριστής εκείνη τη χρονική στιγμή και αρχηγός της Δυτικής Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Euro του 1988,αλλά ο ίδιος δεν μπορούσε να γίνει ακόμα το παγκόσμιο αστέρι κάτω από τη κηδεμονία του Τραπατόνι. Η Ίντερ κατέβαλλε 8.5 εκατομμύρια μάρκα για αυτόν και σύντομα ξόδεψε άλλα 2.2 εκατομμύρια,διότι κατά τη διάρκεια των συνομιλιών του με τον Ματέους ο Τραπατόνι πείστηκε ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να προστεθεί ο Μπρέμε στο πακέτο και να συνδέονται δύο Γερμανοί στη μεσαία του γραμμή.

Λίγα χρόνια νωρίτερα ο τότε αρχηγός της Ίντερ Τζιουζέπε Μπεργκόμι υποστήριξε στο Γερμανικό περιοδικό "11Freude" ότι οι αντίπαλοι παίκτες δεν ήξεραν πραγματικά τι να περιμένουν από τον Μπρέμε και έκανε το παιχνίδι τους πολύ πιο γρήγορο. Πιο συγκεκριμένα είπε ότι:"Θα μπορούσε είτε να σπριντάρει είτε να αλλάξει τη μπάλα με το δεξί του πόδι και να ανοίξει το παιχνίδι τροφοδοτώντας στη μεσαία γραμμή τους Ματέους και Νίκολα Μπέρτι".
Σε ότι αφορά τον Ματέους,τον κύριο νου του κέντρου των "Νερατζούρι" ο Μπεργκόμι τόνισε απλά ότι:"Αν αποφασίσει να πάρει ένα παιχνίδι κερδίσαμε". Τη σεζόν 1988 - 1989 ο Ματέους ήταν μέρος της ομάδας που νίκησε 26 αγώνες πρωταθλήματος και η Ίντερ επιτέλους σήκωσε το σκουντέτο όπου εδώ και εννέα χρόνια το κυνηγούσε.

Ενώ εκείνη η ιστορική σεζόν ήταν ακόμα σε εξέλιξη,στις 15 Απριλίου του 1989 ένας άλλος Γερμανός υπέγραψε στην Ίντερ: Ο Γιούργκεν Κλίνσμαν. Η μεταγραφή του κρατήθηκε μυστική για έναν ολόκληρο μήνα ωσότου στα μέσα Μαΐου ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής να αποκαλύψει ότι θα συμπληρώσει τους Ματέους και Μπρέμε. Συγκεκριμένα είχε δηλώσει ότι:" Η Ίντερ ήταν ιδιαίτερα ελκυστική επειδή διαθέτει ήδη δύο  Γερμανούς  στο ρόστερ της. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να σχηματίσουμε ένα κομμάτι από ένα μπλοκ". Λίγα χρόνια αργότερα η διαμάχη μεταξύ του Κλίνσμαν και του Ματέους πρόκειται να γινόταν η ουσία ενός μύθου,ωστόσο στις μέρες τους στην Ιταλία εξακολουθούσαν να τα πήγαιναν αρκετά καλά.
Εκείνη την εποχή άμεση ανταγωνίστρια της Ίντερ ήταν η Μίλαν η οποία στηρίχθηκε εξ' ολοκλήρου στους Ολλανδούς Μάρκο Φαν Μπάστεν,Ρουντ Γκούλιτ και Φρανκ Ράικαρντ. Όμως ενώ εκείνο το τρίο θα κυριαρχούσε σύντομα στο κύπελλο πρωταθλητριών και στο Campionato,οι "Νερατζούρι" πανηγύριζαν μόνο ένα τίτλο με το Γερμανικό τρίο τους: Το κύπελλο UEFA του 1991.

Ήταν ένα γλυκό τρόπαιο όμως το κέρδισε έναντι της Ρόμα με τον Ρούντι Φέλερ στη σύνθεση της. Μετά τον τελικό υπήρχαν αμφιβολίες για το μέλλον του Ματέους στην Ίντερ. Αυτός είχε στα χέρια του μια καλοπληρωμένη προσφορά από τη Ρεάλ Μαδρίτης και ο μέντορας του,ο Τραπατόνι - ο άνθρωπος που έγειρε το παιχνίδι του σε εντελώς νέα επίπεδα - ήταν έτοιμος να αφήσει την Ίντερ ώστε να γυρίσει στη Γιουβέντους. Ο Ματέους εν τέλει έμεινε στο Μιλάνο και οι τρεις Γερμανοί έπαιξαν ακόμα μια χρονιά μαζί.

Τον Απρίλιο του 1992,τέσσερις μόλις μήνες μετά που είχε ανακηρυχθεί ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της χρονιάς ο Ματέους έπαθε χιαστούς σε μια αναμέτρηση κόντρα στη Πάρμα. Ήταν 31 ετών και οι περισσότεροι θεώρησαν ότι αυτό ήταν το τέλος της καριέρας του, ή τουλάχιστον ότι δεν θα ήταν ποτέ ξανά ο παίκτης του παρελθόντος. Η Ίντερ τερμάτισε το συμβόλαιο του και από τη στιγμή που ξεκίνησε η νέα σεζόν είχαν φύγει επίσης και ο Κλίνσμαν με τον Μπρέμε.

Όμως φάνηκε ότι η Ίντερ δεν μπορούσε να μείνει χωρίς τον Γερμανό της. Ενώ ο Ματέους,ο Κλινσμαν και ο Μπρέμε διέσχιζαν τις Άλπεις,ένας 24άχρονος μέσος με το όνομα Ματίας Σάμερ έπαιρνε την αντίθετη διαδρομή. Ωστόσο δεν βρήκε ποτέ τα πατήματα του στην Ιταλία και δεν είχε στο πλευρό του ούτε τον Τύπο,ούτε τους οπαδούς,ούτε το προπονητή του Οσβάλντο Μπανιόλι ο οποίος τον έστειλε ακόμα και στις κερκίδες. Λίγο αργότερα είπε ότι:"Ήταν το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας μου αν και έμαθα πολλά από αυτό".
Τα πράγματα ήταν τόσο άσχημα που ο Μίλερ πήγε στο Μιλάνο για να ερευνήσει τη κατάσταση. Η ανάλυση του που δημοσιεύθηκε στο "Kicker" τον Ιανουάριο του 1993 έλεγε ότι και από τις δύο μεριές έγιναν λάθη. Η Ίντερ πήρε τον Σάμερ για αμυντικό χαφ αλλά ο "Χάνσι" κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο ποδοσφαιριστής θεωρούσε τον εαυτό του για επιθετικό μέσο.
Ο Μίλερ συμπλήρωσε επίσης ότι ο Σάμερ είχε αποσυρθεί από τον εαυτό του και ότι δεν είχε την απαραίτητη γνώση,θέλοντας να εννοήσει ότι ο συμπατριώτης του δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να μάθει Ιταλικά. Έντεκα μέρες μετά από το συγκεκριμένο κομμάτι του Μίλερ που βγήκε στη δημοσιότητα ο Σάμερ επέστρεψε στη Γερμανία υπογράφοντας για τη Μπορούσια Ντόρτμουντ με άμεση ισχύ τελειώνοντας μια περίοδο δέκα χρόνων σταθερής Γερμανικής παρουσίας στην Ίντερ.
Πέρασαν σχεδόν 22 χρόνια μέχρι να ξαναφορέσει ένας Γερμανός τη φανέλα της Ίντερ. Το πώς θα γραφτεί η ιστορία του Λούκας Ποντόλσκι στους "Νερατζούρι" θα το μάθουμε σε λίγα χρόνια.